Na dat ik gisteren zei dat het weer zo nog wat zou aanhouden was het vanmorgen terug meer bewolkt. Het was echter wel goed te fietsen en na de middag klaarde het wel al weer wat op.
De rit van vandaag hoort niet tot de top ritten van de reis. Ze ging wel langs de kust maar dikwijls over grote, drukke wegen. De kust is hier ook niet de meest indrukwekkende. Ik zag veel vlaktes die vermoedelijk bij hoogwater vollopen, stranden kan je ze echter bezwaarlijk noemen. Bij Mapua was er de optie om een ferrietje te nemen en verder een trail te volgen over een eiland, met aan het andere einde een brug. De ferrie zat echter al behoorlijk vol en ging maar een keer per uur, hoewel de overtocht zelf maar een paar minuutjes duurt. Ik besliste dus maar om de gewone weg te blijven volgen. Nelson is een behoorlijk grote stad en hoe dichter hoe drukker het werd dus. De laatste 12 kilometers was er wel een fietspad langs de weg, een echt geasfalteerd.
Na me geïnstalleerd te hebben verkende ik ook nog de stad maar steden zijn niet de hoogtepunten van een Nieuw Zeeland reis. Ik zag wel enkele leuke muurschilderingen.
Daarmee zit de laatste rit van het jaar erop, een jaar dat ik uiteindelijk afklopte op 16.250 geregistreerde fietskilometers. Ik registreerde ook 935 wandelkilometers. En gedurende een kleine 5 maanden gebeurde dat dus in het buitenland. Dat was dus mijn 2019 in het kort 🙂 .

https://www.strava.com/activities/2968967131

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vandaag was alweer een zalige fietsdag. Ik vertrok weer in korte mouwen en deze keer met meer succes, de hele dag in het kort 🙂 . En bovendien schijnt het weerbericht te zeggen dat het nog even zo verder gaat, de zomer lijkt dan toch aangekomen in Nieuw Zeeland 🙂 .
Gisteren tijdens mijn bezoek aan het “centrum” heb ik vastgesteld dat de streek, met een beetje goede wil, enigszins verbonden met thuis in de Westhoek. In het begin van vorige eeuw was in Tapawera een militair trainingsterrein voor de vrijwilligers van het Territoriaal Leger en in 1914 werd dat uitgebreid naar een opleidingskamp voor vrijwilligers om te gaan vechten in de Grote Oorlog. Dit was dus het beginpunt van een grote reis die voor velen eindigde in Noord Afrika, Turkije (Gallipoli) of dus bij ons in Vlaanderen/Noord Frankrijk. Ik dacht onderweg overigens ergens gelezen te hebben dat, het toen nog veel dunner bevolkte, Nieuw Zeeland in de Eerste Wereldoorlog zowat een kwart van zijn bevolking verloor. Vandaar dat het hier zo ver van de slagvelden nog zeker zo veel speelt als bij ons zelf.
Vandaag ging het verder naar zee en dus verder dalend maar er lang nog wel één stevig bultje in de weg, een kleine Rodeberg. Ik kon verderop nog een verbintenis met onze Westhoek vaststellen, ik reed door de hopstreek van Nieuw Zeeland. Later kwamen er ook veel fruitgaarden bij. Ik zag vandaag de eerste kiwi’s, de soort die aan bomen groeit dus en niet deze die op 2 poten loopt. Die zijn trouwens vooral ’s nachts actief en ik slaap dan.
Doordat het vandaag weer een korter ritje was, dat bovendien bergaf ging, was ik wel heel erg vroeg op bestemming. Ik ben dan maar eerst even wat rond gereden en langs zee gepasseerd. Niet dat de kust hier bijzonder boeiend is, het interessantste is een wrak dat stilaan ligt te roesten.
Even voor Motueka kwam ik overigens, zeer waarschijnlijk, George Bennett tegen. Het was een renner in vol Jumbo – Visma ornaat op een tijdritfiets en Bennett is van Nelson, mijn volgende stopplaats hier weer 50 Km verder. Ondanks zijn tijdritpositie groette hij me trouwens vriendelijk.

https://www.strava.com/activities/2966681548

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vandaag werd een stralende dag met weinig bewolking en terug een licht windje. Ik vertrok daarbij in korte mouwen maar dat bleek toch een beetje optimistisch, hoewel het er stralend uitzag was het windje toch behoorlijk fris. Na een half uurtje heb ik dan toch maar een extra laagje met lange mouwen aangedaan.
Tegen de middag trok dat windje weer wat aan maar net als gisteren was ik toen al bijna op bestemming, er volgen deze dagen enkele kortere ritten op rij. Er is bij deze vroege aankomsten niet altijd een of ander meer om naar toe te wandelen en dan zou de namiddag wel eens lang kunnen worden maar dan maak je er maar gebruik van om wat karweitjes te doen, zoals bijvoorbeeld de grondige was. En straks misschien nog eens tot het “centrum” wandelen voor een koffie en taartje.
De rit van vandaag ging door de heuvels. De eerste 22 Km mocht daarbij nog wel eens stevig geklommen worden maar daarna was het vooral afdalen. Ik zag ook enkele ijsvogels met het klassieke blauw en oranje verenpak maar die wouwen niet blijven zitten voor de foto.

https://www.strava.com/activities/2963859013

• 

• 

• 

• 

• 

Het weer is intussen al 4(!) dagen vrijwel constant, wisselend bewolkt met een licht windje en, na een frisse start, aangename fiets temperaturen. De wind trok vandaag tegen de middag wel wat aan maar toen was ik al bijna op bestemming.
De route ging vandaag verder door de Buller vallei en dus verder zachtjes aan bergop. De eerste 35 Km gingen verder op de grote weg, die op zaterdag voormiddag wel een stuk rustiger was dan op vrijdag middag. Na die 35 Km nam ik een afslag en werd het terug helemaal rustig, wat niet wil zeggen dat er helemaal geen verkeer meer is natuurlijk.
Ik was behoorlijk vroeg op mijn bestemming en kon daar eerst nog lunchen voor ik op ijn kamer kon. Nadat ik geïnstalleerd was ben ik dan nog even naar het naburige meer gewandeld.

https://www.strava.com/activities/2961324986

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het moet vannacht stevig geregend hebben want alles lag nog nat vanmorgen. Maar tegen het opstaan was het al behoorlijk opgeklaard en het zou weer een mooie fietsdag worden met zowat hetzelfde weer als gisteren, wisselend bewolkt met een licht rugwindje en aangename temperatuur. Tijdens het klimmen in de zon werd het zelfs al eens wat te warm met lange mouwen maar in het algemeen kon ik die toch best verdragen.
Vandaag stond er terug een langere rit op de menu, land inwaarts door de Buller vallei. Als je van de zee een vallei in rijdt dan betekent dat automatisch stroomopwaarts en dus ook bergopwaarts. De eerste 25 Km door de vallei waren bijzonder mooi, vrij smal door het woud langs de rivier. Daarna werd het in het algemeen een stuk breder en ook wat gewoner. Er kwamen ook wat extra bultjes in de weg liggen. Ik passeerde ook een stuk waar de weg uitgesneden was in de rots. Dat is al een eeuwigheid zo, ik zag gisteren in de hostel een foto van het begin van de vorige eeuw waarop men dat stuk passeerde met paard en kar over de gravelweg. Op goed 10 Km van het einde kwam ik aan een kruispunt en vanaf daar werd het plots toch wel erg druk en daarbij toch wel een stuk onaangenamer.
Murchison is eigenlijk een typisch doorrij stadje, gebouwd langs een grote weg, maar met toch behoorlijk veel overnachtings- en eetgelegenheden.

https://www.strava.com/activities/2958940945

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De hostel van gisteren was eigenlijk leuk in zijn concept. Ze was gespreid over een aantal cabins in het woud. Ikzelf deelde een grote cabin met een Duitser en een Duitse, terwijl we af en toe bezoek kregen van een Nederlands koppel dat een kleinere prive cabin had maar bij ons gebruik maakte van keuken en sanitair. En dat alles dus midden in het woud en op wandelafstand van de zee.
Het was vandaag weer een zalige fietsdag met een wisselende bewolking en maar een licht windje. De donkerdere wolken lijken zich de afgelopen dagen te concentreren rond de bergen.
De rit begon eerst nog langs de kust, door het bos tussen zee en bergen. Het laatste deel, voorbij Charleston, ging dan wat meer land inwaarts. Het werd daar ook wat “gewoner”.
Vanaf nu kunnen de wat langere ritten terug afgewisseld worden door wat kortere en vandaag was dus zo’n kortere rit. Dat maakte het daarom geen makkelijke rit want er mocht wel wat geklommen worden.
Bij aankomst in Westport moest ik eerst nog even rond rijden, op zoek naar mijn hostel. Ik had gisteren nochtans nog op google maps gekeken en dacht het wel zo’n beetje te weten. Bleek achteraf dat ik er inderdaad vlakbij was gepasseerd, alleen een straat te vroeg afgedraaid en het daardoor niet zien liggen.
Gisteren was mijn hostel leuk vanwege het concept in het woud, vandaag is ze leuk omdat het een oud gebouw is dat ook mooi in orde is.

https://www.strava.com/activities/2956503732

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Aan iedereen een zalige kerst.
Mijn eigen kerst was alvast goed. De rustdag van gisteren heeft de benen duidelijk deugd gedaan. Het weer was ook best goed. Het was weliswaar behoorlijk grijs, vooral langs landzijde, maar droog en er stond maar een licht windje.
De rit was aanvankelijk maar gewoontjes, vooral de eerste 20 Km die ik eergisteren ook al deed. Na een 30 kilometer was er de mogelijkheid om Shantytown te bezoeken. Aanvankelijk stond dat ook in mijn plan maar hoe meer ik er over hoorde of zag, hoe meer het me aan een pretpark deed denken en daar spendeerde ik liever geen paar uren en 20€ aan. Ik ben het dus maar voorbij gereden. Voorbij Greymouth werd het mooier, met langs links de zee en langs rechts de heuvels met het regenwoud. Het werd er echter ook wel wat lastiger want er kwamen al eens wat klimmetjes bij te pas. Even voor Punakaiki bezocht ik wel Pancake Rocks en Blowholes, een voorbeeld van de grillige kust en rotsformaties. Voor de blowholes kom je vermoedelijk wel best met vloed en ik was er duidelijk bij eb, er kwam dus wat minder blow bij te pas.
De rest van mijn kerst breng ik door in een leuke hostel midden in het bos net voorbij Punakaiki.

https://www.strava.com/activities/2954650347

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het is vandaag dus inderdaad vooral een rustdag geworden.
De dag begon stralend blauw en ikzelf begon met de planning van de volgende week vast te leggen. Omdat het meer hoogseizoen wordt boek ik mijn overnachtingen toch wat op voorhand, verscheidene plaatsen zijn dikwijls al volzet dus is het af en toe wat zoeken. In Arthur’s Pass zou me bijvoorbeeld kunnen overkomen hebben wat me overkwam bij mijn eerste passage in Mt Cook, ik boekte er waarschijnlijk een van de laatste beschikbare bedden. Ondertussen lig ik zowat vast tot in het nieuwe jaar. Daarmee boet ik wel wat flexibiliteit in maar zo eindig ik ook niet op straat om te overnachten. Het zijn overigens ook wel niet de duurste overnachtingen, die het een beetje een ramp zouden maken als ik er al eens eentje zou missen.
Na de planning wandelde ik naar het centrum, mijn locatie ligt een beetje aan de buitenkant. Op die moment was het volledig overtrokken om dan geleidelijk aan weer terug op te klaren. Hokitika heeft wel een zekere charme maar een schoonheid zou ik het precies niet noemen. Ook het strand is niet het aantrekkelijkste dat ik ooit zag. Aan de New World supermarkt vond ik een wifi zonder paswoord en daar kon ik ook een update aan mijn “Gboard” uitvoeren, waardoor mijn telefoon terug volledig operationeel is. Voor de liefhebbers, ik heb ondertussen ook de ritten van de afgelopen dagen toegevoegd.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het was vanmorgen terug eerder grijs en vooral fris. De wind leek wel sterk afgenomen en gedraaid.
Op Arthur’s Pass leeft ook een kolonie Kea’s, de kleine papegaaien die er om bekend staan dat ze wel een stukje rubber lusten zoals van bijvoorbeeld ruitenwissers of deurdichtingen. Ik heb er enkele zien overvliegen maar ze niet voor de lens gekregen, ik was gisteren ook wat moe om er op te gaan jagen.
Ik zei gisteren dat het vandaag bergaf zou gaan maar daarvoor moest er eerst wel nog even stevig geklommen worden, Arthur’s Pass Village ligt enkele kilometers voor de pas zelf. Ik keek dan ook uit naar de afdaling maar zo snel moest het nu ook weer niet direct gaan. De eerste kilometers van de afdaling waren oncomfortabel steil, 16% werd er aangegeven. Voorbij de pas klaarde het steeds meer op, wat enigszins verrassend is want de andere kant is duidelijk de vochtigste kant met veel groen en overal watervalletjes tussen de bomen, en was de wind terug wat sterker. Die wind leek wel een beetje van alle kanten te komen maar het kan ook zijn dat de weg een beetje alle kanten uit draaide.
Ook aan deze kant van de pas is niet veel te krijgen, pas na 72 Km was er een kans voor een koffie- en lunchstop. Na die stop leek de wind nog wat aangetrokken te zijn en nu toch vooral in het nadeel te staan. Dat werd helemaal duidelijk toen ik nog wat verder de zee bereikte en ik de ondertussen weer stevige wind pal op de neus kreeg. Zo werden de laatste 20 kilometer toch weer een gevecht.
Ik blijf hier voor 2 nachten. Ik had eerst gedacht om morgen nog een stukje verder, heen en terug, naar het zuiden te fietsen maar het lijkt nu toch eerder een gewone rustdag te worden. Ik heb het gevoel dat ik er een beetje aan toe ben na de afgelopen dagen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

https://www.strava.com/activities/2952142206

Vandaag was eigenlijk best verschrikkelijk te noemen. Het begon al voor het opstaan toen ik buiten een forse wind hoorde blazen. Verder koos ik vandaag voor een gravel route, niet mijn favoriete terrein maar het alternatief was 40 Km langer en dat leek me ook geen goed idee. Het begon al direct bij de start met een zware gravelstrook van 5 Km waarvan de eerste helft ook nog stevig omhoog ging. Onder de gravel zaten dan ook nog stevige wasbord ribbels. Daarna kreeg ik een asfaltstrook van 16 Km maar het bleef ploeteren, op en af tegen die stevige wind. Na die 16 Km ging het terug over op gravel voor de volgende 18 Km, nog steeds dikwijls zwaar maar gelukkig zaten er ook beter berijdbare stukken tussen. Ik werd ook nog even opgehouden door een schapenverplaatsing. En een stuk verder kwam ik een viertal KTM’ers tegen die zich op deze zondag amuseerden op het gravel. Na die 18 Km was het verschrikkelijkste achter de rug, bijna 4 uur had ik gedaan over die 39 Km. Ik had op dat moment een fietsgemiddelde van goed 11 KmH. Gelukkig kon ik kort daarna een koffiepauze nemen. Veel is er niet op deze route maar een espressomachine op batterijen voldoet.
Het ergste was dus achter de rug maar het bleef toch erg zwaar, met dikwijls stevig klimmen en nog steeds die wind op de kop. Natuurlijk kan je je wel aan een beetje klimwerk verwachten als je einddoel een Pass is maar het was vooral die wind die de doodsteek was, zelfs in de afdalingen moest ik dikwijls op “de kleine plateau” bijtrappen om vooruit te komen. Bij Castle Rock stopte ik voor een kleine pauze met een snackje, uit eigen voorraad want er was op de route niets te krijgen. Ik stripte er ook, de zon was ondertussen volledig doorgebroken en de lange broek en mouwen werden er echt teveel aan. De “gewone” toeristen maken hier een kleine wandeling rond de rotsen maar dat heb ik aan me voorbij laten gaan, voor mij volstond een afstandsfoto.
De rit van vandaag was ongetwijfeld de zwaarste van de reis tot dusver, ruim 7 uur in het zadel voor goed 100 Km. Eerder dit jaar deed ik, weliswaar in andere omstandigheden, de dubbele afstand in dezelfde tijd 🙂 . Toch was vandaag, hoewel ik hem dus verschrikkelijk noemde, ook weer fantastisch. De omgeving is telkens toch weer schitterend. Morgen wordt alvast een stuk makkelijker want dan gaat het bergaf naar de kust en daarna volgt nog eens een rustdag.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

https://www.strava.com/activities/2952143211