Ik dacht de voorbije dagen dat ik de enige niet Fransman was die Trébas ontdekt had, geen enkele buitenlander op de camping. Toen ik gisteravond ging eten zat het terras echter vol Britten. Aangezien ze allemaal een behoorlijk mondje frans leken te spreken en verscheiden van de “locals” leken te kennen, veronderstel ik dat het om uitwijkelingen gaat of in het slechtste geval om 2e woningen. Zo zijn er wel meer Britse kolonietjes in Frankrijk.
Het was deze 2 dagen ’s morgens behoorlijk frisjes in het bos, ik moest mezelf vanmorgen dan ook overtuigen om me niet te warm aan te kleden om te vertrekken. Je weet natuurlijk dat het weer vlug zal opwarmen.
Omdat ik dan toch aan de oever van de Tarn zat heb ik ernstig met het idee gespeeld om deze nog wat verder te volgen naar de Gorges du Tarn maar dat is toch nog een heel stuk uit de richting en onder het moto “je kunt niet alles zien en het zal al wel lastig genoeg zijn” heb ik besloten van ze toch maar over te slaan. Mogelijk ga ik op de terugweg wel langs die van de Verdon.
Het was vandaag dan een eerder korte maar behoorlijk stevige rit om terug te beginnen. Het is natuurlijk de hele tijd al wel eens klimmen geweest, soms zelfs behoorlijk stevig, maar dat was toch vooral met het gevoel van “rollende heuvels”. Na de passage van Albi had ik echter meer een gevoel van berg en dal. Vandaag werd dat stevig bevestigd. Niet dat de klimmen daarvoor noodzakelijk zwaarder of steiler zijn maar het gevoel en het zicht zijn gewoon anders. Het begon, na een korte aanloop, al direct om de vallei van de Tarn te verlaten, een behoorlijk lange, stevige klim. Verderop deed ik ook mijn eerste officiële “cols”. Bij de eerste, de Col de Peyronnenc, kon je nog wat lacherig doen over de hoogte, 879 m zou je niet direct een col noemen maar het was wel een kilometers lange beklimming. Bij de tweede, de Col de Sié, zou ik met 999 m de weg een metertje hoger gelegd hebben, met 1.000 m kan je toch iets meer meespreken. De derde en zwaarste beklimming had ik een beetje aan mezelf te danken. Naar het einde toe leek het me leuker om de kleinere binnenweg te nemen dan de wat grotere weg te volgen, hoewel mijn route de hele tijd best wel rustig te noemen was. De kleinere weg stond ook bewegwijzerd als “route touristique” via Montalet naar Nages. Wat ik niet op tijd gezien had was dat die Montalet met een beklimming van maar 3 Km wel 300 m boven de andere wegen in de buurt uitstak. Mijn klimmershart brak ervan maar op die 3 Km heb ik 2x gepauzeerd op een wat vlakker stukje in de schaduw, om even te bekomen en te drinken. Ik heb een systeem waarbij ik 2 flessen water kan meenemen i.p.v. gewone drinkbussen maar moet daarbij dan wel stoppen om te drinken. Ik ben de voorbije dagen al wel erg blij geweest met mijn 3 liter water onderweg. Terug naar de weg, de afdaling was al bijna zo moeilijk als de klim, zo mogelijk nog wat steiler en geen te best wegdek. Ook hier heb ik onderweg al eens een pauze genomen. Even voorbij Nages vond ik dan een camping langs het Lac du Laouzas.
https://www.strava.com/activities/2536811167
dannyc2018 