Vandaag wandelde ik de andere kant op, zo’n beetje waar ik maandag nog fietste om mijn hotel te vinden, langs verscheidene tempels natuurlijk. De eerste, Ho Prakeo, is een “gedeclasseerde” tempel waarvan men een museum maakte, met weer een aantal oudere beelden rondom. Het verschil is waarschijnlijk dat men voor een museum inkom kan vragen en men dat voor een tempel in principe niet doet, verder lijkt er voor hun eigen beleving weinig verschil te merken. Ho Prakeo is overigens de mindere in zijn soort. De omgeving van Wat Si Muang, een beetje verderop, deed wat hilarisch aan maar de tempel dateert schijnbaar wel al van de zestiende eeuw. Er zijn gelukkig ook nog genoeg “anonieme” tempels die niet op de kaart staan en daardoor meteen een stuk rustiger.
Ik passeerde bij mijn wandeling ook langs de Nam Phou fontein. Deze gold maandag als merkteken om linksaf te slaan richting mijn hotel maar bleek buiten werking en zelfs grotendeels afgeschermd met zeildoeken. Zo rij je dus je merkteken zomaar voorbij. Een volgend herkenningspunt was een scherpe bocht in de hoofdweg maar dat bleek in het echte leven het kruispunt met de Avenue Lanexang en viel dus ook niet als dusdanig op, zodat ik ook dit punt mistte en voor je het weet zit je dus een stuk te ver en moet je gaan zoeken. Op de terugweg passeerde ik overigens nog eens langs de fontein en toen waren de zeildoeken weg en de fontein terug in werking, al werd er nog aan wat details gewerkt.
Er zijn in Vientiane nog verscheidene mooie huizen in Franse koloniale stijl die best in goede staat zijn maar moeilijk in beeld te brengen. Er is altijd wel iets dat het zicht beperkt: muren, beplanting of, niet in het minst, bijvoorbeeld bedrading. Ik behaalde ooit een diploma elektriciteit maar hier zou ik toch voor passen 🙂 .
dannyc2018 