Om te beginnen, het verdere verloop van mijn terugkeer. In Addis Ababa had ik een 5 uur lange stopover. Daar verscheen echter geen vlucht naar Brussel op de schermen. Er was wel een vlucht naar Wenen met hetzelfde vluchtnummer. Bleek dus dat de terugvlucht via Wenen ging, waar we nog eens ruim een uur aan de grond zouden staan. Dat werd nog wat verlengd toen bij de “headcount” bleek dat er nog 4 mensen teveel aan boord gebleven waren, dat waren dus 4 mensen die niet beseften dat ze op hun bestemming waren. Om die te vinden moesten alle boarding cards nog eens gecontroleerd worden. Na Wenen gingen we met een meer dan half leeg vliegtuig verder naar Brussel. Dat is allemaal een beetje raar aangezien we op de heenvlucht wel met een goed vol vliegtuig rechtstreeks naar Addis Ababa gingen.
In Brussel duurde het een eeuwigheid voor de bagage op de band verscheen en daarna volgde het gedoe om de trein te nemen. De NMBS houd nog 2 loketten open op de luchthaven en aan de toegang daarvoor moet je een “bewaker” overtuigen dat je wel degelijk aan de loketten moet zijn. Op die manier dwingt de NMBS de mensen richting de automaten, door de vrije keuze te beperken. Verder gebruiken ze dan waarschijnlijk de statistieken van de automaten om nog meer loketten te sluiten, zonder erbij te vertellen dat de mensen door al gesloten loketten wel naar die automaten moeten gaan. Nu, tot zover daarover, de verdere verloop liep wel goed met vlotte overstappen in Berchem en naar de bus in Herentals. Zo kwam ik precies 25 uur na het verlaten van de lodge in Bagamoyo bij moeder thuis. Ik eindig mijn reis dus op dezelfde manier als dat ik ze begon, met een weekend bij moeder thuis.
Omdat het weer zo goed was, de wind niet te na gesproken, kroop ik maar meteen terug op de fiets. Ik had tenslotte al 2 dagen niets gedaan 🙂 .
https://www.strava.com/activities/7742036829
dannyc2018 